“Uit de hand gelopen hobby”… 

De titel van het artikel 25 jaar geleden in het Tractor Pulling Magazine, over de bouw van de trekker, nog voordat er ook maar een meter was gereden….

Afgelopen seizoen het 25e jaar Backdraft, nog steeds heel lekker stapje voor stapje weer iets verder uit de hand aan het lopen. Maar nog steeds zonder al te gekke dingen te doen.

Alhoewel, geen gekke dingen, we doen nog steeds mee met de Rover Meteor, met een V12 in een klasse met vooral grote V8 motoren, dat is op zich ook al best gek misschien. En met die V12 hebben we afgelopen seizoen dus weer wat stapjes vooruit gezet. Oké, de wedstrijd in Eext was even een stap terug, foute inschatting van de omstandigheden maar tja, een mens is nooit te oud om te leren. 

Een hoogtepunt dit jubileumseizoen was natuurlijk dat we in Made ‘gewoon’ in het rennerskwartier achter de hoofdtribune mochten staan. Even de veters goed strak en niet naast de schoenen gaan lopen. Nou ja, dat laatste net zoals anders dus… Een ander bijzonder stapje afgelopen jaar: de geboorte van Melle, zoon van teamlid Niek en Karin. Nog even niet rondstappend in de werkplaats maar ook zonder mogelijk werkplaatsbezoek toch bijzonder en waardevol.

Verder dit seizoen vooral heel lekker meegedaan op ons niveau in de klasse, een heel aantal mooie runs gemaakt, blij dat wat we af en toe uitdokteren blijkt te werken. Blij met de waardering die we daarvoor krijgen, de blijdschap die na een goede run onder de helm vandaan komt helpt daar zeker wel aan bij maar toch..  Het enthousiasme van de commentatoren, die duimpjes omhoog langs de baan, het applaus, de waardering van de concullega’s. Bloemen en bekers zijn er voor ons niet bij maar dit met het team voor elkaar kunnen krijgen, nog steeds na zoveel jaar.. heel erg blij mee.  

Met dank natuurlijk aan de organisatoren op wiens wedstrijden we gas mogen geven, aan de NTTO en de functionarissen die alles in goede banen en op goede banen weten te leiden en vooral daarbij dank aan de bemanning van de No Mercy 3.0 die ons steeds weer enthousiast tot stilstand weet te brengen. En dank aan iedereen die ons ondersteunt, alle sponsoren op allerlei vlakken die ons ook al zo lang bijstaan, iedereen die ons op wat voor manier dan ook helpt, door belangstelling, een duwtje in de rug, alle hulp. Zonder die steun redden we het niet. En uiteraard bijzonder trots dat wij het al zo lang vol weten te houden.

Ondertussen is de barbecue weer afgekoeld na een klein einde-seizoen/jubileumfeestje. Nu weer wat meer rust, tijd om groot onderhoud uit te voeren oftewel de complete trekker demonteren. En verder uitvinden wat we nog kunnen verbeteren en de al gemaakte plannen proberen uit te voeren. Op zoek naar gewichtsbesparing, een nog betere afstelling van de Meteor, proberen alle verzamelde data daarop los te laten. En aan de slag met nieuwe banden, een paar maanden terug al opgehaald bij de familie Boer. Onze grote supporter Pepper (Corgi) heeft gelukkig geen problemen met de banden uit de Bobcat stal. Zonder gekheid, het op de baan krijgen van het vermogen is gewoon heel belangrijk en we hopen hiermee letterlijk verder vooruit te kunnen gaan. 

Vooruit in ons 26e jaar met de hobby. 

Hopelijk wordt het in 2025 toch ook weer gewoon een feestje om mee te kunnen doen.

Houdoe!

Tja, en dan dat stukje nieuwe techniek. Thuis al wel de ontsteking kunnen testen en dat werkte. Qua afstelling al wel iets meer brandstof gegeven (betere vonk, meer brandstof >> meer vermogen) Verder de motor nog niet laten lopen tot in het parc fermee tijdens het warmdraaien maar dan staan er nog wat anderen om je heen ook geluid te maken… maar wat er gevoeld en wel gehoord werd gaf een goed voorgevoel. 

Starten ging wel een beetje anders, brandstofkraan vergeten open te zetten helpt ook niet echt… Afijn, eenmaal op de baan bleek de motor prima te presteren, de trekker werd wel een beetje instabiel dus weer even wat terug gehaald, dit herhaalde zich nog een keer. Niet helemaal voluit de baan over misschien, maar wel vol vertrouwen de winter in. 

Het wordt nu wel weer een kwestie van dit vermogen op de baan krijgen, met twee maal ronde stukken rubber proberen een band met de baan op te bouwen of zo. Met speaker Erik van Oosterhout naast de baan natuurlijk na de run weer even een aangenaam vraaggesprek over hoe en wat. 

Overigens bleek Exception in de onderlinge strijd om de ‘Best of the Rest’ beker een geheim wapen in te hebben gezet. Niet met een van de gebruikelijke rijders Mark of Gert-Jan maar Lieke Willems achter het stuur en de gashendel. Zij rijdt normaal met de Trackpointer Blue Thunder superstock dus pk’s is ze zeker wel gewend. Maar dan met zo’n Mini Unlimited…. nou ja, waar de heren vaak stoppen op de plek waar teamcaptain Luink langs de lijn staat ging zij nog gewoon meters verder. Je moet het maar even doen. Hoe dan ook, de voorsprong die ze al hadden werd nog wat vergroot, maar… die is weer minder groot dan vorig jaar! Natuurlijk de hartelijke felicitaties aan Team Exception! En felicitaties aan de Vampire met het behalen van het Nederlands Kampioenschap, de strijd met The Riddle werd ook pas in Alphen beslist.

Tegen 22 uur weer de reis naar Veghel aanvaard. Thuis nog wel even wat data gecheckt, de verbranding blijkt echt beter, het voorzien van de turbo’s van de lucht wordt blijkbaar een volgende uitdaging. Maar die (brandvertragende) handschoen gaan we zeker oppakken.

 Al 25 jaar bezig en we gaan nog even door….

Houdoe!

Het uitzicht werd later wel wat belemmerd door een groot aantal standaarddeelnemers in het weiland naast ons maar dat mocht de pret zeker niet drukken. De bus werd nog even opnieuw gestart waarbij de storing was verdwenen en na overleg besloten om na afloop gewoon terug naar Veghel te rijden. 

Al snel na uitladen en installeren was er aanloop voor koffie, cake en/of gewoon gezellig buurten, werd er hier en door onszelf een rondje gelopen voor de gezelligheid, nieuwsgierigheid of wat dan ook en uiteraard werd ook de Backdraft weer verder klaar gezet voor de wedstrijd. 

Na twee Farmstock klassen en de Limited Super Stocks kwam de Mini Unlimiteds als vierde klasse op de baan met ons als achtste deelnemer op de startlijst. De No Mercy functioneerde gelukkig weer vlekkeloos en de afstelling daarvan was prima. Met de onstuimige run in Eext in het achterhoofd toch maar besloten voor een wat veilige afstelling van de trekhaak. De start ging prima, op een gegeven moment werd de trekker alleen wel wat instabiel. Op dat moment het knopje op de gashendel ingedrukt waarmee de timing van de ontsteking van de Meteor wat terug wordt gepakt en het vermogen even iets terug gaat. Met weer een stabiele Backdraft de knop weer los gelaten waarna het heel lekker verder ging naar een hele mooie afstand van 91,05 meter. Op dat moment goed voor een vierde plaats maar dat was maar tijdelijk, er gingen er nog een heel aantal overheen waardoor we uiteindelijk twaalfde werden. Maar 12 is een heel mooi getal en sowieso was de blijdschap niet tijdelijk, die was blijvend! Gewoon weer een hele fraaie run, buitengewoon blij dat we ons weer zo van onze beste Brabantse kant hebben kunnen laten zien. 

Na afloop met het oog op de terugreis besloten om wel snel de maaltijd in teamverband te nuttigen en op pad te gaan naar Veghel. De storing kwam helaas weer snel terug, opnieuw starten hielp ook maar kort maar door flink wat van links naar rechts en terug te sturen de sensoren toch het idee gegeven dat het allemaal wel goed ging. Het werd voor John wel een lange run waarbij hij meer moest sturen dan in alle ritten dit seizoen bij elkaar opgeteld om over de runs op de baan maar te zwijgen. 

Gelukkig zo verder nog best goed Veghel weten te bereiken. Nu weer verder met gewoon onderhoud en bedenken wat we misschien voor de laatste wedstrijd nog kunnen gaan doen, de laatste zaterdag van augustus mogen we nog een keer gas geven in ons eigen Brabant, in Alphen om precies te zijn. 

En, met alle mooie ervaringen van dit seizoen draaien er ondertussen ook al radertjes voor het volgende jaar. Maar daarover later misschien meer.

Houdoe!

Lochem achter de rug en… 

we hebben de tweede afstand gereden. 

Helaas en heel realistisch zonder beker en bloemen. Om een kort verhaal iets langer te maken…

Onze klasse moest als eerste rijden op baan twee dus we waren mooi op tijd aanwezig, in het rennerskwartier kregen we ongeveer (of misschien wel precies) dezelfde plek toegewezen als vorig jaar, het verschil met toen was wel dat het nu gelukkig een heel stuk droger was. 

We stonden als derde op de startlijst, na de proeftrek van Vampire ging de sleepwagen zwaarder en zo kregen wij na de gebroeders Van der Hoek met de Poker Face de tweede officiële run. En die run ging gewoon goed, misschien had we de trekhaak achteraf gezien nog wat beter af kunnen stellen maar ach, gewoon blij dat alles verder klopte. 

Daarnaast is er na een week alweer de volgende wedstrijd dus is er ook geen gelegenheid om iets geks te doen met misschien alle gevolgen van dien. 

Speaker Arco deed bij het terugslepen beide duimen omhoog dus ook dat zat goed. En daarna maar afwachten wat de rest van de klasse zou gaan doen….. 

Helaas, nadat Gompie als zesde de baan over was gegaan ging de sleepwagen kapot, een storing die ondanks verwoede pogingen niet verholpen kon worden. De No Mercy is een prima sleepwagen maar ook daarbij kan de techniek ons in de steek laten, balen voor ons als deelnemers maar nog veel meer voor de crew van de sleepwagen. En zoals de No Mercy is er maar één, er is geen andere sleepwagen beschikbaar die reserve kan staan. Dus ja, met een tweede afstand voor ons achter Poker Face, met de verste afstand van alle V12 deelnemers maar verder een wedstrijd zonder einduitslag. Terug in het rennerskwartier de teammaaltijd genuttigd en redelijk op tijd ingepakt en weer naar Veghel vertrokken.  

Ondertussen is het eerste reguliere onderhoud al weer gepleegd, het blijkt ook dat een tussenplaat van de koppeling krom is, gevolg van iets te voorzichtig van start gaan en oorzaak van iets lastig schakelen. Ook weer wat wijzer geworden. Komende zaterdag gaan we weer op pad, voor de één na laatste wedstrijd van het seizoen. Voort naar Montfoort.

Houdoe.

Zoals in het vorige verslag al werd besloten zou het resultaat op de Beachpull dit jaar toch beter moeten kunnen worden dan dat van vorig jaar. Nou, om de spanning maar even weg te halen: Dat is gelukt. 

Het was zeker niet eenvoudig maar dat is ook onderdeel van het spelletje dat we al die 25 jaar volhouden. Het was de afgelopen week vooral dus het herstellen van de schade die we op hadden gelopen in Eext. De voorwielen die na de klapper op eigen houtje verder waren gegaan konden in Veghel weer snel in het gareel worden gebracht, de steigerbegrenzers hadden wat meer werk nodig. Hiervoor konden we weer dankbaar gebruik maken van de faciliteiten bij Stork (één van onze trouwe sponsoren), zo kon alles al weer op dinsdag weer afgelast worden, in zeer positieve zin. En daarna in eigen werkplaats weer gemonteerd, niet compleet in de oranje kleur maar wat dat betreft was de balans even wat minder belangrijk.  

Net zoals wel vaker dit seizoen was het weer de vraag wat het weer zou gaan doen, alle neerslag die al was gevallen en die misschien nog zou worden aangevuld, je zou er neerslachtig van worden. De wedstrijd op vrijdag was met wat aanpassingen al wel verreden, het gemiddelde van alle weersverwachtingen gaf aan dat het op zaterdagmiddag op tijd droog zou gaan worden. Bij de inrit voor de toegangsweg naar het wedstrijdterrein werden de deelnemers nog een tijdje tegengehouden terwijl het rennerskwartier werd opgeknapt (modder er af, zand erover (letterlijk)). Eenmaal ter plaatse hadden we nog wel even de hulp van een sleeptrekker nodig voordat we een plekje konden innemen op een nog best droog stukje grond naast het parc ferme. Na het uitladen van de trekker wel alvast de bus en aanhanger gedraaid richting uitgang (en Veghel) zodat het na de wedstrijd iets makkelijker zou zijn om weg te geraken. 

Alles uitgepakt en opgebouwd was het tijd voor koffie en thee met naast de cake appelflappen van Bertie. Want hij was juist op deze dag jarig!! 

Overigens was er genoeg suiker (voor de liefhebbers) maar geen melk (voor de liefhebbers), voor de volgende wedstrijd zeker even een puntje van aandacht bij het inventariseren. 

Nadat we in Eext dus vooral met de trekhaakhoogte na de regen de mist in waren gegaan nu vooraf hier maar even extra goed over nagedacht. De beide banen bleken er heel goed bij te liggen en met alles in het achterhoofd, terugkijkend op eerdere wedstrijden en daaruit de conclusies trekkend de hoogte aangepast. Wij mochten als 5e de baan op en uitvinden of de conclusies juist waren. Gelukkig bleek dat we het bij het rechte eind hadden en ging het met een mooie balans in een rechte lijn richting rechter krijtlijn maar vooral naar een hele mooie afstand, een heel eind in de zeventig meter. Na de run nog even opgevangen door speaker Erik van Oosterhout die zijn enthousiasme weer niet onder stoelen of banken kon steken. We bevonden ons qua uitslag in goed gezelschap met iets voor ons de nog redelijk nieuwe Gompie en Mission Impossible, beide V12 machines. Net als wij vorige week in Eext had dit keer Poker Face een onstuimige run, geen zichtbare schade aan de trekker maar nog wel even wat zorgen over rijder Ed van de Hoek die flink pijn had, gelukkig bleek het nog redelijk goed afgelopen. 

Wij konden in ieder geval terugkijken op een mooie wedstrijd, nadat we nog een paar aantal V12 trekkers in de laatste Modified klasse hadden bekeken het strand weer verruild voor het Brabantse land. Nu hebben we weer even een aantal weken relatieve rust voordat we de eerste zaterdag van augustus weer traditiegetrouw in Lochem op de baan mogen verschijnen.

Houdoe!